ajith's page

Marx-Engels-Lenin-Stalin-Mao

  • ഇന്ത്യാ-കാനഡ തർക്കം

    ഖാലിസ്ഥാൻ അനുകൂലി ഹർദിപ് സിംഗ് നിജ്ജറിന്റെ വധവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട് ഇന്ത്യയും കാനഡയും തമ്മിലുള്ള നയതന്ത്ര ബന്ധം അങ്ങേയറ്റം വഷളായിരിക്കുന്നു. ഈ വധത്തിൽ ഇന്ത്യയുടെ രഹസ്യാന്വേഷണ ഏജൻസികൾക്കും കാനഡയിലുള്ള ഇന്ത്യൻ ഹൈകമ്മീഷന്റെ ഉന്നത ഉദ്യോഗസ്ഥർക്കും പങ്കുണ്ടെന്നാണ് കനേഡിയൻ സർക്കാർ ആരോപിക്കുന്നത്. ഇതിന് സമാനമായ മറ്റൊരു കേസാണ് അമേരിക്കയിലെ ഗുരുപത് പന്നുവിന്റേത്. നിജ്ജറും പന്നുവും സിഖ്സ് ഫോർ ജസ്റ്റിസ് എന്ന സംഘടനയുടെ സ്ഥാപക നേതാക്കളാണ്. ഖാലിസ്ഥാൻ അനുകൂലിയായ ഇതിന്റെ നേതാക്കളെ വധിക്കാൻ ഇന്ത്യൻ ചാര സംഘടനയായ ആര്‍എഡബ്ല്യു വാടക കൊലയാളികളെ ഏർപ്പെടുത്തുകയായിരുന്നു. അമേരിക്കയിൽ അത് പാളി. അമേരിക്കൻ ചാര സംഘടനയുടെ നിയന്ത്രണത്തിലുള്ള ഒരു വ്യക്തിയാണ് വാടക കൊലയാളിയായി അഭിനയിച്ച് ആര്‍എഡബ്ല്യുവിന്റെ പ്രവർത്തകനുമായി ബന്ധപ്പെട്ടത്. ചെക്കോസ്ലാവാക്കിയയിൽ വച്ച് അയാളെ അറസ്റ്റ് ചെയ്യുകയും പിന്നീട് അമേരിക്കക്ക് കൈമാറുകയും ചെയ്തു. ആ കേസിന്റെ അന്വേഷണവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട് ഒരു അമേരിക്കൻ കോടതി മോഡിയുടെ ദേശീയ സുരക്ഷാ ഉപദേഷ്ടാവായ അജിത്ത് ഡോവലിന് സമൻസ് അയച്ചിട്ടുണ്ട്. നിജ്ജാർ വധത്തിന് നിർദ്ദേശം കൊടുത്തത് അമിത് ഷാ ആണെന്ന് പ്രമുഖ അമേരിക്കൻ പത്രമായ വാഷിംഗ്ടൺ പോസ്റ്റ് റിപ്പോർട്ട് ചെയ്തിരിക്കുന്നു.

    കാനഡ പോലെയല്ലല്ലൊ അമേരിക്ക. നിജ്ജാർ വധത്തിലെ പങ്ക് നിഷേധിക്കുന്നതിൽ ശഠിച്ചുനില്ക്കുന്ന മോഡി സർക്കാരിന് അമേരിക്കൻ അധികാരികൾക്ക് മുമ്പിൽ വഴങ്ങേണ്ടി വന്നു. പന്നു കേസുമായി ബന്ധപ്പെട്ട് അതിനുത്തരവാദിയായ ഉദ്യോഗസ്ഥനെ (അതായത് ഇന്ത്യൻ ചാരസംഘടനയിലെ ആളെ) ജോലിയിൽ നിന്ന് പുറത്താക്കുകയും അറസ്റ്റ് ചെയ്യുകയും ചെയ്തിട്ടുണ്ടെന്ന് ഇന്ത്യൻ അധികാരികൾ തങ്ങളെ അറിയിച്ചതായി അമേരിക്കൻ വിദേശകാര്യ വകുപ്പ് വക്താവ് പ്രസ്താവിച്ചിട്ടുണ്ട്. അമിത്ത് ഷായും ഡൊവാലും കുടുങ്ങുമെന്നായപ്പോൾ അയാളെ ബലികഴിച്ചതാണെന്ന് വ്യക്തം. അമേരിക്കൻ മേലാളന്മാരെ സമാധാനിപ്പിക്കാൻ ഒരു ഉദ്യാേഗസ്ഥസംഘം അങ്ങോട്ടുപോവുകയും ചെയ്തു. ഇതാദ്യം മറച്ചുവയ്ക്കാൻ ശ്രമിച്ചെങ്കിലും പുറത്താക്കിയ കാര്യം അമേരിക്ക വെളിപ്പെടുത്തിയതോടെ അത് ഏറ്റു പറയാൻ മോഡി സ‍ർക്കാരും നിർബന്ധിതമായി.

    നിജ്ജാർ വിഷയത്തിൽ മോഡി സർക്കാരിന്റെ നിലപാട് അംഗീകരിക്കാതെ, കനേഡിയൻ പോലീസ് അന്വേഷണവുമായി ഇന്ത്യ സഹകരിക്കണം എന്നാണ് അമേരിക്ക, ബ്രിട്ടൻ, ഓസ്ട്രേലിയ, ന്യൂസിലാൻഡ് മുതലായ രാജ്യങ്ങളിലെ അധികാരികൾ പ്രതികരിച്ചിരിക്കുന്നത്. മറ്റൊരു രാജ്യത്ത് പോയി അവിടുത്തെ ഒരു പൗരനെ വധിക്കുന്നത് അന്താരാഷ്ട്ര നിയമക്രമത്തിന്റെ ലംഘനമാണ്. മറ്റൊരു രാജ്യത്തിന്റെ പരമാധികാരത്തിലുള്ള കൈകടത്തലാണ്. അതാണ് ഇവർ പറയുന്നത്. ഇതെല്ലാം പതിവായി ചെയ്യുന്നവരാണ് ഇത് ഉന്നയിക്കുന്നത് എന്ന് ഓർക്കണം. എന്നാൽ ഒരു മൂന്നാം ലോക ആശ്രിത രാജ്യത്തെ ചാരസംഘടന ലോകയജമാനന്മരായ തങ്ങളുടെ രാജ്യങ്ങളിൽ വന്നു് കൊട്ടേഷൻകൊല നടത്തുന്നത് സാമ്രാജ്യത്വ രാജ്യങ്ങൾക്ക് സഹിക്കാനാവില്ല. അവരുടെ ശക്തമായ പ്രതികരണങ്ങൾക്ക് ഒരു കാരണം ഇതാണ്. വരാനിരിക്കുന്ന തെരഞ്ഞെടുപ്പിൽ തന്റെ നില ഭദ്രമാക്കാനാണ് കനേഡിയൻ പ്രധാനമന്ത്രി ട്രൂഡോ ഇത് വിഷയമാക്കിയത് എന്ന് ചില ഇന്ത്യൻ മാധ്യമങ്ങൾ വാദിക്കുന്നുണ്ട്. അതിൽ കുറച്ചൊക്കെ സത്യവുമുണ്ട്. സിഖുക്കാർക്ക് സ്വാധീനമുള്ള കക്ഷിയാണ് ട്രൂഡോ സർക്കാരിനെ നിലനിർത്തുന്ന ന്യൂ ഡെമോക്രസി പാർട്ടി. അതിന്റെ ഇപ്പോഴത്തെ തലവൻ ഒരു സിഖുകാരനാണ്. ഇതൊക്കെയാണെങ്കിലും ഈ വിഷയം ഉയർന്നുവന്ന രീതിയും തുടർന്നുള്ള സംഭവവികാസങ്ങളും വിശദീകരിക്കാൻ ഇതൊന്നും പോരാ.

    മോഡി സർക്കാരിന് മേൽ സമ്മർദ്ദം ചെലുത്താൻ അമേരിക്കൻ സാമ്രാജ്യത്വചേരി ബോധപൂർവ്വം ശ്രമിക്കുന്നതാണ് ഇതിലെ യഥാർത്ഥ വിഷയം. ഇന്ത്യൻ ഭരണവർഗങ്ങൾ കുറെ കാലങ്ങളായി അമേരിക്കൻ സാമ്രാജ്യത്വചേരിയോടാണ് അടുത്തുനിൽക്കുന്നത്. എങ്കിലും റഷ്യൻ സാമ്രാജ്യത്വവുമായുള്ള ബന്ധങ്ങളും സജീവമാണ്. സാമ്രാജ്യത്വശക്തികൾ തമ്മിലുള്ള മത്സരത്തെ ഉപയോഗപ്പെടുത്തി സ്വന്തം നില മെച്ചപ്പെടുത്താൻ അത് എന്നും ശ്രമിച്ചിട്ടുണ്ട്. മോഡി സർക്കാരും ഇതുതന്നെ തുടരുന്നു. സാമ്രാജ്യത്വമത്സരം തീവ്രമാകുന്ന ഇന്നത്തെ സാഹചര്യത്തിൽ അമേരിക്കൻ സാമ്രാജ്യത്വചേരിക്ക് ഇത് അധികം അനുവദിക്കാനാവില്ല. അതുകൊണ്ടുതന്നെ വ്യത്യസ്ത രീതികളിൽ സമ്മർദ്ദം ചെലുത്തി മോഡി സർക്കാരിനെ വരുതിക്ക് നിർത്താനാണ് അത് ശ്രമിക്കുന്നത്. ഇതാണ് ട്രൂഡോയുടെ പരസ്യ പ്രസ്താവനകളുടെയും മോഡിയുടെ വിശ്വസ്തരായ അമിത്ത് ഷായേയും അജിത്ത് ഡോവാലിനെയും പേരെടുത്ത് പരാമർശിച്ച് ഈ കൊട്ടേഷൻകൊല നീക്കവുമായി ബന്ധപ്പെടുത്തുന്നതിന്റെയും യഥാർത്ഥ കാര്യം. ബംഗ്ലാദേശിൽ ഷേക്ക് ഹസീനയുടെ സർക്കാരിനെ അട്ടിമറിച്ച വിദ്യാർത്ഥി മുന്നേറ്റത്തിൽ നുഴഞ്ഞുകയറി അമേരിക്കയുടെ വിശ്വസ്തനായ യൂനസിനെ അധികാരത്തിലേറ്റുന്നതിൽ അതിന്റെ ഏജൻസികൾ വഹിച്ച പങ്കിനെ കുറിച്ചുള്ള വിശദാംശങ്ങൾ ഇപ്പോൾ വരുന്നുണ്ട്. വലിയ ചങ്ങാത്തത്തിലായിരുന്നിട്ടുപോലും ഹസീന ഭരണത്തെ രക്ഷപ്പെടുത്താൻ മോഡിക്ക് കഴിഞ്ഞില്ല. പുതിയ വൻശക്തിയാണ് എന്ന് എത്രതന്നെ അഹങ്കരിച്ചാലും ആത്യന്തികമായി സാമ്രാജ്യത്വങ്ങളോട് വിധേയപ്പെട്ട് കഴിയുന്ന ഒരു മൂന്നാം ലോക രാജ്യം മാത്രമാണ് ഇന്ത്യ. അതിന്റെ ദല്ലാൾ ഭരണാധികാരികൾക്ക് ഒരു പരിധിക്കപ്പുറം പോകാനാവില്ല. ആ യാഥാർത്ഥ്യമാണ് ഇതിലെല്ലാം തെളിഞ്ഞുവരുന്നത്. പഴഞ്ചൊല്ലിൽ പറഞ്ഞപോലെ, “ചെമ്മീൻ തുള്ള്യാൽ മുട്ടോളം, പിന്നെ തുള്ള്യാൽ ചട്ട്യോളം.”

  • ലെബനണിലെ സയണിസ്റ്റ് ആക്രമണം

    ഹിസ്ബുള്ളയുടെ നിരവധി പ്രമുഖ കേഡറുകളോടൊപ്പം അതിന്റെ നേതാവ് ഹസൻ നസ്‌റുല്ലയെ കൊന്ന ബോംബാക്രമണവും, ആശയവിനിമയ സംവിധാനത്തെ അലങ്കോലപ്പെടുത്തിയ പേജർ സ്ഫോടനങ്ങളും, സയണിസ്റ്റുകൾക്ക് കുറച്ച് നേട്ടമുണ്ടാക്കിയിട്ടുണ്ട്. സയണിസ്റ്റ് സൈന്യം കരയാക്രമണം തുടങ്ങി. അധിനിവേശ ഫലസ്തീനിലെ വടക്കൻ പ്രദേശങ്ങളിൽ നിന്ന് കുടിയൊഴിയേണ്ടിവന്ന ഇസ്രായേലികൾക്ക് മടങ്ങിപോകാനുള്ള സാഹചര്യം സൃഷ്ടിക്കാനാണ് ഈ ആക്രമണങ്ങൾ എന്നാണ് സയണിസ്റ്റുകൾ പറയുന്നത്. ഹിസ്ബുള്ളയുടെ നിരന്തരമായ ആക്രമണങ്ങൾ കാരണം ഒരു വർഷത്തോളമായി ആ പ്രദേശത്ത് നിന്ന് മാറിനിൽക്കാൻ അവർ നിർബന്ധിതരായിരുന്നു. ഇത്രയും കാലം ഇത് പരിഹരിക്കാൻ ശ്രമിക്കാതിരുന്ന നെത്തിന്യാഹു സർക്കാർ എന്തുകൊണ്ടാണ് പെട്ടെന്ന് ഒരു കടന്നാക്രമണം നടത്താൻ തീരുമാനിച്ചത്? തനിക്കെതിരെ ഉയർന്നുവരുന്ന ജനരോഷത്തെ തടയാനുള്ള നെത്തിന്യാഹുവിൻ്റെ നീക്കമാണ് ഇതിനു പിന്നിൽ എന്നാണ് മിക്ക മാധ്യമ വിശകലനങ്ങളും വിലയിരുത്തുന്നത്. അങ്ങനെയൊരു കാര്യം അതിലുണ്ട് എന്ന് സംശയമില്ല. എന്നാൽ പ്രധാന ഘടകം അതല്ല. ഗസ്സക്കെതിരായ യുദ്ധത്തിൽ സയണിസ്റ്റുകൾ പരാജയപ്പെടുകയാണ്. തങ്ങളുടെ കരസേനയിൽ നിന്ന് വിരമിച്ച കമാൻഡർമാരെ ഉദ്ധരിച്ചുകൊണ്ട് സയണിസ്റ്റ് മാധ്യമങ്ങൾ തന്നെ ഇത് വ്യക്തമാക്കിയിട്ടുണ്ട്. സയണിസ്റ്റ് സൈന്യം പിൻവാങ്ങി 15 മിനിറ്റിനുള്ളിൽ ഗസ്സയിലെ നഗരങ്ങൾ ഹമാസ് തിരിച്ചുപിടിക്കുന്നതായി ഗസ്സ ഡിവിഷനിലെ മുൻ കമാൻഡർ തന്നെ സമ്മതിച്ചു. ഈ യുദ്ധത്തിൽ ഹമാസ് വിജയിക്കുകയാണെന്നാണ് അദ്ദേഹം പറഞ്ഞത്. ഏതാണ്ട് ഒരു വർഷം മുഴുവൻ ക്രൂരമായ ആക്രമണങ്ങൾ നടത്തിയിട്ടും നെത്തിന്യാഹു ഭരണം അതിൻ്റെ തന്ത്രപരമായ ലക്ഷ്യങ്ങൾ കൈവരിക്കുന്നതിൽ പരാജയപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. ഫലസ്തീൻ സായുധ പ്രതിരോധത്തെ എന്നേക്കുമായി തകർക്കുമെന്നും ഗസ്സയിൽ തടവുകാരായി വച്ചിരിക്കുന്ന ബന്ദികളെ രക്ഷിക്കുമെന്നും അത് പ്രഖ്യാപിച്ചിരുന്നു. ഇത് രണ്ടും ഇനിയും കഴിഞ്ഞിട്ടില്ല. അടുത്തെങ്ങും കഴിയുകയുമില്ലെന്ന് ആ സയണിസ്റ്റ് ജനറലിൻ്റെ നിരീക്ഷണങ്ങൾ വ്യക്തമാക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.

    ഹിസ്ബുള്ളയ്‌ക്കെതിരായ ആക്രമണങ്ങൾ തീവ്രമാക്കിയതിനും കരമാർഗം ലെബനനിലേക്ക് യുദ്ധം വ്യാപിപ്പിച്ചതിനും ഇതാണ് പ്രധാന കാരണം. മികച്ച രഹസ്യാന്വേഷണ സംവിധാനത്തിന്റെയും സാങ്കേതിക ശേഷിയുടെയും സഹായത്തോടെ ചില കനത്ത പ്രഹരങ്ങൾ ഏൽപ്പിക്കുന്നതിൽ സയണിസ്റ്റുകൾ വിജയിച്ചിട്ടുണ്ട്. എന്നാൽ അത് ഹിസ്ബുള്ളയെ ഇല്ലാതാക്കാൻ പോകുന്നില്ല. ഇന്ന് ഗസ്സയിൽ കാണുന്നത് പോലെയായിരിക്കും ഫലം. സയണിസ്റ്റുകൾ എത്ര വലിയ നാശം വിതച്ചാലും, അവരുടെ ബോംബുകളും റോക്കറ്റുകളും ഉപയോഗിച്ച് എത്ര ആയിരങ്ങളെ കൊന്നാലും, സയണിസ്റ്റ് ആക്രമണകാരികൾക്കെതിരെ പോരാടാനുള്ള ലെബനൻ ജനതയുടെ ദൃഢനിശ്ചയം ഒരിക്കലും ദുർബലമാകില്ല. അവർ ചെറുത്തുനിൽപ്പിനെ തുട‍‍ർന്നും പിന്തുണയ്ക്കും. 2006ലേതുപോലെ സയണിസ്റ്റ് അക്രമികൾക്ക് കനത്തവില നൽകേണ്ടി വരും. സയണിസ്റ്റുകളുടെ പുതിയ ആക്രമണങ്ങളോടുള്ള തങ്ങളുടെ വിയോജിപ്പ് അമേരിക്കൻ സാമ്രാജ്യത്വവാദികൾ ഔദ്യോഗികമായി പ്രസ്താവിച്ചിട്ടുണ്ടെങ്കിലും, അവർ എല്ലായ്‌പ്പോഴും അതിനോട് ചേർന്നുനിന്നിട്ടേയുള്ളു. ഭീകരവാദസ്വഭാവത്തിലുള്ള പേജർ സ്‌ഫോടനങ്ങളായാലും, നൂറുകണക്കിന് സാധാരണക്കാരെ കൊന്നൊടുക്കി ഹിസ്ബുള്ള ആസ്ഥാനത്ത് നടത്തിയ ബോംബാക്രമണമായാലും യുഎസും സഖ്യകക്ഷികളും സയണിസ്റ്റുകളെ കുറ്റപ്പെടുത്തിയിട്ടില്ല. മറുവശത്ത്, ഈ സഖ്യത്തെ എതിർക്കുന്ന സാമ്രാജ്യത്വ ശക്തികളായ റഷ്യക്കും ചൈനക്കും അവരുടെ സഖ്യകക്ഷികൾക്കും യോജിച്ച ഒരു പ്രതികരണത്തിന് രൂപംനൽകാൻ ഇനിയും കഴിയുന്നില്ല എന്നാണ് ഗസ്സയിലെയും, ഇപ്പോൾ ലെബനനിലെയും, സംഭവവികാസങ്ങൾ തെളിയിക്കുന്നത്. ഗസ്സയിൽ ഒരു വർഷം നീണ്ടുനിന്ന യുദ്ധത്തിൽ അവരാരും ഫലസ്തീൻ ചെറുത്തുനിൽപ്പിനെ അർത്ഥവത്തായ രീതിയിൽ പിന്തുണയ്ക്കാൻ മുന്നോട്ടുവന്നിട്ടില്ല. ലോകതലത്തിൽ നിലവിലുള്ള ശക്തിക ബലാബലത്തെ ഇത് സൂചിപ്പിക്കുന്നു. അതോടൊപ്പം പഴയയൊരു പാഠവും അത് ഓർമ്മിപ്പിക്കുന്നുണ്ട് – പോരാടാനും വിമോചനം നേടാനും മർദ്ദിതർ സ്വന്തം ശക്തിയെ ആശ്രയിക്കണം. ലോകജനതകളുടെ പിന്തുണ മാത്രമായിരിക്കും അവർക്ക് ലഭിക്കുന്ന വിശ്വസനീയമായ ഏക ബാഹ്യപിന്തുണ.

  • On the Zionist aggression in Lebanon


    The assassination of Hassan Nasrallah, leader of the Hezbollah, along with several other leading cadre and the pager bomb attacks which disrupted its communication channels, have given the Zionists an edge. The Zionist army has now launched a ground invasion. The reasoning given for these aggressive acts is that of creating conditions for the return of Israeli civilians displaced from the Northern areas of occupied Palestine. They have been forced to stay out of that region for nearly a year, because of constant harassing attacks by the Hezbollah. So why is it that the Netanyahu government has suddenly decided to initiate an all out attack? Much of the media analysis has treated this as something coming from Netanyahu’s moves to ride out the growing tide of public anger against him. There is that aspect no doubt. But that is not the main factor. The Zionists are failing in their war against Gaza. Zionist media has carried reports quoting retired commanders of their Army in which this is plainly stated. A former commander of its Gaza division admitted that the Hamas has retaken cities within 15 minutes of the Zionist troops moving out. He said, “The Hamas is winning this war.” Despite the savage attacks carried out for nearly a whole year the Netanyahu regime has failed to achieve its strategic aims. It had declared that it would destroy the Palestinian armed resistance and rescue the hostages kept as prisoners in Gaza. These have yet to be fulfilled. Going by the observations of that Zionist general, they are nowhere in sight.


    This is the main reason behind the sharp escalation of Zionist attacks on the Hezbollah and their decision to expand the war into Lebanon through a ground invasion. With the help of superior intelligence and technical capacities the Zionists have succeeded in inflicting some heavy blows. But that is not going to eliminate the Hezbollah. The outcome will be just like what is seen in Gaza today. No matter how heavy the devastation the Zionists may cause, no matter how many thousands may be murdered by their bombs and rockets, the determination of the Lebanese people to fight against the Zionist aggressors will never be weakened. They will continue to support the resistance. The aggressors will be forced to pay a heavy price like in 2006. Though the US imperialists officially state their disagreement with the Zionists’ new escalation, they have always gone along with it. Whether it was the terrorist pager explosions or the murder of hundreds of civilians in the bombing of the Hezbollah headquarters, the US and it’s allies have not blamed the Zionists. On the other hand, the developments in Gaza, and now in Lebanon, also demonstrate that the imperialist forces opposed to this bloc, namely Russia and China, and their allies, are yet to articulate a coherent response. During the year long war in Gaza none of them have come forward to support the Palestinian resistance in a meaningful manner. This is indicative of the current balance of forces at the world level. It also reminds us of an age old lesson – the oppressed must rely on their own forces to fight and win liberation. The only reliable external support they will get is that of the world peoples.

  • ഹേമ കമ്മീഷൻ നിർദ്ദേശങ്ങൾ അവർ എങ്ങനെ നടപ്പാക്കും?

    നിയമപരമായ തടസ്സം ഒന്നും ഇല്ലാതെ നടപ്പാക്കാവുന്ന തൊഴിൽ സംബന്ധമായ പല നിർദ്ദേശങ്ങളും ഹേമ കമ്മീഷൻ റിപ്പോർട്ടിലുണ്ട്. പിന്നെ എന്തുകൊണ്ട് പിണറായി സർക്കാർ അത് പോലും ചെയ്തില്ല, അഞ്ച് വർഷത്തോളം അത് മൂടിവെച്ചു എന്ന് പലരും ചോദിച്ചിട്ടുണ്ട്.

    സിനിമാരംഗത്തെ ട്രേഡ് യൂണിയനുകളുടെ തൊഴിലാളിവിരുദ്ധ പ്രവർത്തന രീതികളെക്കുറിച്ച് ആ റിപ്പോർട്ടിൽ വിവരിച്ചിരിക്കുന്ന കാര്യങ്ങൾ വായിച്ചാൽ അതിനുള്ള ഉത്തരം കിട്ടും. കേരളത്തിലെ പാർലമെൻററി രാഷ്ട്രീയ കക്ഷികളുടെ നിയന്ത്രണത്തിലുള്ള ട്രേഡ് യൂണിയനുകളിൽ നിലനിൽക്കുന്ന തൊഴിലാളിവിരുദ്ധ സമീപനങ്ങൾ തന്നെയാണ് അവിടെ കാണാൻ കഴിയുക. തൊഴിലാളികളുടെ അവകാശങ്ങൾ നേടിയെടുക്കുകയും സംരക്ഷിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന സംഘടനകൾ എന്ന അവസ്ഥയിൽ നിന്ന് മാറി തൊഴിലാളികളെ ചൂഷണം ചെയ്യാനും, മുതലാളിമാരുമായി വിലപേശി സ്വകാര്യ താല്പര്യങ്ങൾ നേടിയെടുക്കാൻ തൊഴിലാളികളുടെ സംഘടിതശക്തി ഉപയോഗിക്കാനുമുള്ള സംവിധാനമായി അത് മാറിയിട്ട് ഏറെക്കാലമായി. ഈ പാർട്ടികൾ നിശ്ചയിക്കുന്ന പരിപാടികളിൽ പങ്കെടുത്തില്ലെങ്കിൽ തൊഴിൽ നിഷേധിക്കപ്പെടുക, പിഴ അടക്കേണ്ടി വരിക, അംഗത്വത്തിന് വമ്പൻ തുകകൾ നൽകേണ്ടി വരിക – ഇതൊക്കെ കേരളത്തിലെ വ്യവസ്ഥാപിത ട്രേഡ് യൂണിയൻ സംഘടനകളിൽ കണ്ടുവരുന്ന പതിവാണ്. തൊഴിലാളികളുടെ സംഘടിതശക്തിയെ വരുമാന സ്രോതസ്സാക്കി മാറ്റി സമ്പന്നരായ ട്രേഡ് യൂണിയൻ മുതലാളിമാർ ധാരാളമില്ലെ? അതൊക്കെ തന്നെയാണ് സിനിമാരംഗത്തും നിലനിൽക്കുന്നതെന്ന് ഹേമ കമ്മീഷൻ റിപ്പോർട്ട് വ്യക്തമാക്കുന്നു. ഇത് ഇല്ലാതാക്കാൻ ചില നിർദ്ദേശങ്ങൾ റിപ്പോർട്ടിൽ ഉണ്ടെങ്കിലും, തങ്ങൾ ഏറെക്കാലമായി നടപ്പാക്കി വരുന്ന ഈ ഏർപ്പാട് സിനിമാരംഗത്ത് മാത്രമായി അവസാനിപ്പിക്കാൻ സിപിഎം നയിക്കുന്ന സർക്കാരിന് എങ്ങനെ കഴിയും?

  • How could they implement Hema Commission suggestions?

    The Hema Commission report, about the state of affairs in the Malayalam cinema industry, contains many suggestions relating to work conditions in that sector. They could easily be implemented without any legal obstacles. Then why did the Pinarayi government fail to take action even on these issues, though nearly five years have passed? This is something many have questioned.

    You’ll get an answer if you read the observations made in that report about  the working of trade unions in that sector. There too, anti-worker practices widely seen in trade unions controlled by parliamentary parties in Keralam is the norm. These party-controlled unions have transformed since long into structures that allow their leaders to exploit the workers and deploy their organised strength for personal gain by bargaining with the employers. Workers are denied work if they fail to participate in a demonstration called for by the party controlling a union. They are forced to pay fines and even huge sums for membership. All this is commonly seen in trade unions run by these parties. There are any number of trade union capitalists who have become quite rich by utilising the organised strength of the workers as capital. The Hema Commission’s report reveals that the state of affairs in trade union activity in the cinema industry is no different. Though it has put forward some suggestions to put an end to it, how can one expect the CPM led government to take action against these practices in that sector alone? It’s composed of parties that initiated it in Keralam and practice it everywhere.

  • ബംഗ്ലാദേശിൻ്റെ പാഠം

    ബംഗ്ലാദേശിലെ വിദ്യാർത്ഥി പ്രസ്ഥാനം ശക്തമായ ഒരു ദേശീയ പ്രസ്ഥാനമായി വളർന്നു. ഒടുവിൽ, ഷെയ്ഖ് ഹസീനയുടെ ഫാസിസ്റ്റ് ഭരണത്തെ പുറത്താക്കുന്നതിൽ അത് വിജയിച്ചു. എങ്കിലും, അത് ആവശ്യപ്പെടുന്ന രാഷ്ട്രീയ ഘടനയുടെ പുനർനിർമ്മാണം നടപ്പാക്കിയെടുക്കുന്നതിൽ വിജയിക്കുമോ എന്ന് കണ്ടറിയണം.

    അവസാനഘട്ടത്തിൽ സൈന്യം ഇടപെട്ട് ഇടക്കാല സർക്കാർ രൂപീകരിച്ചു. ആ സർക്കാരിനെ നയിക്കുന്നവർക്ക് പാശ്ചാത്യ സാമ്രാജ്യത്വശക്തികളുമായി അടുത്ത ബന്ധമുണ്ട്. യഥാർത്ഥത്തിൽ അമേരിക്കൻ സാമ്രാജ്യത്വവാദികളും സഖ്യശക്തികളുമായിരുന്നുഈ പ്രക്ഷോഭത്തിനു പിന്നിൽ എന്ന് ചിലർ വാദിച്ചിട്ടുണ്ട്. അത് ശരിയല്ല.

    വിദ്യാർത്ഥികളുടെ ശക്തമായ പ്രസ്ഥാനമായിരുന്നു അത്. അത് ബഹുജനങ്ങളെ വലിയതോതിൽ ആകർഷിച്ചു. ഇവരുടെ സാന്നിധ്യമാണ് ഹസീനയെ പുറത്താക്കുന്നതിലേക്ക് നയിച്ചത്. യുഎസ് സാമ്രാജ്യത്വവും അതിൻ്റെ സഖ്യകക്ഷികളും അവരുടെ താൽപ്പര്യങ്ങൾക്കായി ഇതിനെ ഉപയോഗിച്ചിട്ടുണ്ട്. ബംഗ്ലാദേശിലെ ഭരണവർഗത്തിലെ ഒരു വിഭാഗവും ഭരണകൂട സംവിധാനവും അവരുടെ ഉപകരണമായി പ്രവർത്തിച്ചു. ഹസീനയുടെ വസതിക്ക് നേരെയുള്ള ആക്രമണം സൈന്യം നോക്കിനിൽക്കുന്നതിൻ്റെ ദൃശ്യങ്ങളിൽ നിന്ന് ഇത് വ്യക്തമായി കാണാൻ കഴിയും. ഈ ശക്തി തന്നെയാണ് സമരം ചെയ്യുന്ന വിദ്യാർത്ഥികളെ കുറച്ചു ദിവസം മുമ്പ് വെടിവെച്ച് കൊന്നത്.

    ഈ ബഹുജന മുന്നേറ്റം ഏതാനും വർഷങ്ങൾക്ക് മുമ്പ് ശ്രീലങ്കയിൽ കണ്ടതിന് സമാനമായിരുന്നു. അല്ലെങ്കിൽ ഈജിപ്ത്, ടുണീഷ്യ തുടങ്ങിയ രാജ്യങ്ങളിലെ വസന്ത വിപ്ലവങ്ങളിൽ കണ്ടതുപോലെ. ആ പ്രക്ഷോഭങ്ങൾ വിവിധ ജനവിഭാഗങ്ങളുടെ രാഷ്ട്രീയ, സാമൂഹിക അവബോധം ഉയർത്തി എന്നതിൽ സംശയമില്ല. ഇത് ഭാവിയിൽ സംഘടിത ശക്തികളുടെ ഉയർച്ചയ്ക്ക് വഴിയൊരുക്കും. എന്നിരുന്നാലും, ആ പ്രസ്ഥാനങ്ങളുടെ ഭാഗമായിരുന്നവർ ആഗ്രഹിച്ചതുപോലെയുള്ള അടിസ്ഥാനപരമായ രാഷ്ട്രീയ, സാമൂഹിക, സാമ്പത്തിക മാറ്റങ്ങൾ കൊണ്ടുവരുന്നതിൽ അവ പരാജയപ്പെട്ടു എന്നതും സത്യമാണ്.

    അപ്പോൾ, ഈ അനുഭവങ്ങളിൽ നിന്ന് നാം എന്താണ് പഠിക്കേണ്ടത്? ഒരു കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ്, മാവോയിസ്റ്റ് മുന്നണിപ്പടയുടെ, പാർട്ടിയുടെ, അഭാവം അല്ലെങ്കിൽ ബലഹീനതയാണ് പ്രധാന കാര്യം. അതിൻ്റെ കേന്ദ്രീകൃതവും അച്ചടക്കമുള്ളതുമായ പ്രവർത്തനത്തിൻ്റെ അഭാവം. വിപ്ലവം തൊഴിലാക്കിയ അതിൻ്റെ കേഡർമാരുടെ അഭാവം.

    ലക്ഷക്കണക്കിന് അംഗങ്ങളുള്ള ഒരു വലിയ ബഹുജന പാർട്ടിക്ക് മാത്രമേ വിപ്ലവം നടത്താൻ കഴിയൂ എന്ന് തിരുത്തൽവാദികൾ എപ്പോഴും പറയാറുണ്ട്. വിപ്ലവ പ്രവർത്തനത്തിൻ്റെ ചുമതലകൾ ഏറ്റെടുക്കാതിരിക്കുന്നതിന് അവർ നൽകുന്ന ഒഴികഴിവാണിത്. പാർട്ടിയുടെ വലുപ്പമല്ല പ്രധാനമെന്ന് ഈ ബഹുജന മുന്നേറ്റങ്ങൾ നമുക്ക് കാണിച്ചുതരുന്നു.  ജനങ്ങളുടെ മാനസികാവസ്ഥയ്ക്ക് അനുയോജ്യമായ സമയോചിതവും ശരിയുമായ മുദ്രാവാക്യങ്ങളിലൂടെയും രാഷ്ട്രീയ ഇടപെടലിലൂടെയും  സമരത്തിന് ദിശാബോധം നൽകാനുള്ള അതിൻ്റെ രാഷ്ട്രീയ കഴിവാണ് നിർണ്ണായകം.

    ഒക്‌ടോബർ വിപ്ലവത്തിൻ്റെ പഴയ ഉദാഹരണം നമുക്ക് ഓർക്കാം. ഫെബ്രുവരി വിപ്ലവകാലത്ത് ലെനിൻ്റെ നേതൃത്വത്തിലുള്ള ബോൾഷെവിക് പാർട്ടി ഒരു ചെറിയ പാർട്ടിയായിരുന്നു. പക്ഷെ, അതിന് കേന്ദ്രീകൃത പ്രവർത്തനം ഉണ്ടായിരുന്നു. അതിൻ്റെ കേഡറുകൾ രഹസ്യമായി പ്രവർത്തിക്കുകയായിരുന്നു. മാത്രവുമല്ല, ഫെബ്രുവരി വിപ്ലവത്തിനു ശേഷം, പുതിയ സാഹചര്യത്തിൽ, ബോൾഷെവിക് പാർട്ടി ‘എല്ലാ അധികാരവും സോവിയറ്റുകൾക്ക്’ എന്ന മുദ്രാവാക്യവും യുദ്ധത്തിനെതിരായ മുദ്രാവാക്യങ്ങളും സമാധാനത്തിൻ്റെയും അപ്പത്തിൻ്റെയും മുദ്രാവാക്യങ്ങളും ഉയർത്തി. അങ്ങനെയാണ് ഫെബ്രുവരി വിപ്ലവത്തിൻ്റെ സമയത്ത് ഒരു ചെറിയ ശക്തി മാത്രമായിരുന്ന ബോൾഷെവിക് പാർട്ടിക്ക് ചുരുങ്ങിയ സമയത്തിനുള്ളിൽ ഒരു വലിയ ശക്തിയായി മാറാനും ഒക്ടോബർ വിപ്ലവത്തെ വിജയകരമായി നയിക്കാനും കഴിഞ്ഞത്.

    1905-ലെ വിപ്ലവകാലത്ത് ലെനിൻ പറഞ്ഞ ഒരു കാര്യമുണ്ട്. ജനരോഷം തിളച്ചുമറിയുന്ന അവസരങ്ങളിൽ കുത്തിയൊഴുകാൻ അത് പുതിയചാലുകൾ തേടുമെന്ന് അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു. അതിനനുയോജ്യമായ ഒരു വഴി വെട്ടിതുറക്കുന്നതിൽ നിങ്ങൾ വിജയിച്ചാൽ,  ജനരോഷം ആ ദിശയിലേക്ക് ഒഴുകും. അപ്പോൾ, ഒരു മുന്നണിപ്പടയുണ്ടോ, അത് ഈ രീതിയിൽ നേതൃത്വം നൽകുന്നുണ്ടോ, അതിനുള്ള ശേഷിയുണ്ടോ, അതിന് തയ്യാറാണോ, ഈ നിശ്ചയദാർഢ്യത്തോടെ പ്രവർത്തിക്കാനുള്ള കേഡർമാരുണ്ടോ? അതാണ് പ്രധാനം.

    തീർച്ചയായും, റഷ്യ പോലുള്ള സാമ്രാജ്യത്വ രാജ്യങ്ങളിലും ബംഗ്ലാദേശ്, ശ്രീലങ്ക, അല്ലെങ്കിൽ ഇന്ത്യ തുടങ്ങിയ രാജ്യങ്ങളിലും സ്ഥിതി വളരെ വ്യത്യസ്തമാണ്. അതുകൊണ്ട് തന്നെ ഇത്തരം ബഹുജനപ്രക്ഷോഭങ്ങളിലൂടെയോ പ്രസ്ഥാനങ്ങളിലൂടെയോ വിപ്ലവകരമായ മാറ്റം കൊണ്ടുവരാൻ കഴിയുമെന്ന കണക്കുകൂട്ടലോടെ ഇത്തരം രാജ്യങ്ങളിലെ മുന്നണിപ്പട പ്രവർത്തിക്കരുത്.

    പക്ഷേ, ചൈനീസ് വിപ്ലവത്തിൻ്റെ കാലഘട്ടത്തിൽ നിന്ന് വ്യത്യസ്തമായി, ഇന്ന് രാഷ്ട്രീയ മണ്ഡലം വളരെ വിശാലമാണ്. മാത്രവുമല്ല, മനുഷ്യർ തമ്മിലുള്ള പരസ്പര ബന്ധവും, വിവിധ മേഖലകളിൽ ജീവിക്കുന്ന മനുഷ്യർ തമ്മിലുള്ള ബന്ധവും വളരെ വിശാലവും സജീവവുമാണ്. കേബിൾ ടിവിയിലൂടെയും സ്‌മാർട്ട്‌ഫോണുകളിലൂടെയും വിവിധ പുത്തൻ മാർഗങ്ങളിലൂടെയും വളരെ ചുരുങ്ങിയ സമയത്തിനുള്ളിൽ വളരെ വേഗത്തിൽ വിശാലമായ രീതിയിൽ ആളുകളുമായി ആശയവിനിമയം നടത്താൻ കഴിയുന്ന ഒരു സാഹചര്യം ലോകത്തും ഇത്തരം രാജ്യങ്ങളിലുമുണ്ട്. ചുരുങ്ങിയ സമയത്തിനുള്ളിൽ വലിയ തോതിൽ ബഹുജനങ്ങളെ അണിനിരത്താനുള്ള സാധ്യതയും ഇത് കാണിക്കുന്നു.
    മുന്നണിപ്പട അതിൻ്റെ അടിസ്ഥാന തന്ത്രത്തിൽ ഉറച്ചുനിൽക്കുമ്പോൾ തന്നെ ഈ സാധ്യതയെ ബോധപൂർവ്വം സാക്ഷാത്ക്കരിക്കാൻ പ്രാപ്തമായിരിക്കണം. ചുരുങ്ങിയ സമയത്തിനുള്ളിൽ വിപ്ലവകരമായ മുന്നേറ്റത്തിന് ശക്തമായ ആക്കം സൃഷ്ടിക്കാൻ അതുവഴി കഴിയും. അത് രാജ്യവ്യാപകമാകണമെന്നില്ല. എന്നാൽ ചെറിയൊരു പ്രദേശത്ത് പരിമിതപ്പെട്ടു നിന്നാൽ പോലും അത് വലിയ ഉത്തേജനം നൽകും.

    ഇത് എല്ലായ്പ്പോഴും രൂപംകൊള്ളുന്ന ഒരു സാഹചര്യമല്ല. ജനകീയ പ്രതിഷേധങ്ങൾ പൊട്ടിപ്പുറപ്പെട്ട് വിശാല ബഹ ജന മുന്നേറ്റങ്ങളായി വളരുമ്പോൾ ഉയർന്നുവരുന്ന അവസ്ഥയാണിത്. അത് മുൻകൂട്ടി കാണാൻ കഴിയുന്ന ഒന്നല്ല. അത് പ്രവചിക്കാൻ പറ്റുന്ന ഒന്നല്ല. എന്നാൽ ഇന്നത്തെ ലോകത്ത് അത്തരം സന്ദർഭങ്ങൾ തീർച്ചയായും ഉണ്ടാകുമെന്ന് ഉറപ്പിക്കാം. അത് സംഭവിക്കുമ്പോൾ, അതിൽ കയറിപ്പിടിക്കാനും  അവസരം ഉണ്ടാകും. വേണ്ടത് അതിനുള്ള തയ്യാറെടുപ്പും അതിനനുസരിച്ച് പ്രവർത്തിക്കാനുള്ള സന്നദ്ധതയും ആണ്. അതാണ് പ്രധാന കാര്യം. എൻ്റെ അഭിപ്രായത്തിൽ, ബംഗ്ലാദേശ്, ശ്രീലങ്ക, മറ്റ് രാജ്യങ്ങൾ എന്നിവയിൽ നടന്ന ബഹുജന പ്രക്ഷോഭങ്ങൾ പഠിപ്പിച്ച പാഠം അതാണ്.

  • A lesson from Bangladesh

    The students’ movement in Bangladesh grew into a powerful national movement. Finally, it succeeded in pushing out Sheikh Haseena’s fascist regime. Yet, it remains to be seen whether it will succeed in bringing about changes sought by it. In the final stages, the army intervened and an interim government was set up. Those leading that government have close ties with Western imperialists. Some have claimed that the agitation was actually instigated by American imperialists and those allied with them. That is not true.

    It was a powerful movement of students, which drew in the broad masses. It was their presence that led to Haseena’s ouster. No doubt, US imperialism and its allies have utilised it for their interests. A section of the Bangladeshi ruling classes and the state machinery acted as their tools. One could clearly see this from the scenes of the army standing and watching the storming of Haseena’s residence. This was the very force that was shooting and murdering the agitating students.

    This movement was similar to the one that we saw in Sri Lanka a few years ago. Or in the Spring Revolutions in countries like Egypt and Tunisia. There is no doubt that these struggles have raised the political, social consciousness of different sections of the masses.This will surely pave the way for the rise of organised forces in the future. However, it is also true that they failed to bring about fundamental political, social and economic change as desired by those who were part of those movements.

    So, what should we learn from these experiences? The main thing is the absence of, or weakness of, a Communist, a Maoist vanguard party. The absence of its centralised, disciplined functioning. The absence of its cadres, of professional revolutionaries.

    The revisionists always say that only a big mass party with hundreds of thousands of members can bring about a revolution. That is the excuse they give for avoiding taking up the tasks of making revolution. However, these movements show us that what matters is not the size of a party. It is its political capability, the capability of giving direction to the struggle by expressing the mood of the masses through timely and appropriate slogans, through its political intervention.

    Let’s recollect the old example of the October Revolution. During the period of the February Revolution, the Bolshevik party led by Lenin was a small party. However, it had centralised operations. Its cadres were operating secretly. Not only that, after the February Revolution, in the new situation, the Bolshevik party raised the slogan of ‘All power to the Soviets’, as well as slogans against the war, slogans for peace and bread.That is how the Bolshevik party, which was only a small force at the time of the February Revolution, was able to turn into a big force within a short period of time and lead the October Revolution successfully.

    One thing to remember is what Lenin said at the time of the 1905 Revolution. He said, at times when the anger of the masses is boiling over, it will seek channels to break through. If you succeed in opening up a suitable path for it, that anger will flow in that direction. So, whether there is a vanguard, whether it is taking the lead in that way, whether it has the capacity for it, whether it is prepared for it, whether it has cadres with the capacity to work with this determination, that is the important thing.

    Of course, the situation is very different in imperialist countries like Russia, and countries like Bangladesh, Sri Lanka, or India. Therefore, a vanguard party in this type of countries should not work with the calculation that a revolutionary change can be brought about through such mass agitations or movements. But, unlike the period of the Chinese Revolution, today the political sphere has become very broad. Not only that, interconnections between people, relations between the people who live in diverse areas, have become very broad and lively. Through cable TV, as well as smartphones, through various new means, there is a situation in the world and in these countries too, where you can communicate with people very quickly, in a wide ranging manner, in a very short period of time. This also shows the possibility of mobilising masses on a large-scale at short notice. A vanguard should be capable of tapping this possibility consciously, while sticking to its basic strategy. It will then be able to generate a powerful momentum for revolutionary advance in a short period of time. That need not be countrywide. But even if it’s limited to a small area it will give a tremendous boost.

    This is not a situation that always occurs. This is a situation that occurs when mass protests break out and grow into a broad movement. It is not something that can be seen in advance. It is not something that can be predicted. But in today’s world we can be sure that such occasions will definitely emerge. When that happens, there will definitely be opportunities to seize the moment. What will be needed is the preparedness, the willingness to act accordingly. That is the main thing. In my opinion, that is the lesson taught by the mass uprisings of Bangladesh, Sri Lanka, and other countries.

  • അവരും മനുഷ്യരാണ്…

    കുടകിലെ ഇഞ്ചിപ്പാടങ്ങളിൽ പണിക്കുപോയ 5 ആദിവാസികളാണ് കഴിഞ്ഞ ഒരു വർഷത്തിനിടയിൽ കൊല്ലപ്പെട്ടത്. കേരള സർക്കാരോ, പ്രതിപക്ഷമോ, മുഖ്യധാരാ മാധ്യമങ്ങളോ അങ്ങോട്ട് ഓടിയെത്തിയതായി കണ്ടില്ല. 500 രൂപ മാസവാടകക്ക് വീട്ടിലെ പട്ടികൂട്ടിൽ ഒരു കുടിയേറ്റ തൊഴിലാളിയെ പാർപ്പിച്ച വാർത്ത കുറച്ചു ദിവസങ്ങൾക്ക് മുമ്പ് വന്നിരുന്നു. അന്വേഷിച്ചെത്താനോ കേസെടുക്കാനോ സംസ്ഥാന മനുഷ്യാവകാശ കമ്മീഷൻ ചെന്നതായി കണ്ടില്ല.

    അവരും മനുഷ്യരാണ്. ഇതു കൂടിയാണ് കേരളം.

    (ഫോട്ടോ: മനോരമ)

  • കടകേന്ദ്രീകൃത സാമ്പത്തിക നയത്തിൻ്റെ വഴി അടയുമ്പോൾ

    കേരളത്തിലെ എൽഡിഎഫ് സർക്കാർ പദ്ധതി ചെലവുകൾ കുറയ്ക്കാൻ തീരുമാനിച്ചിരിക്കുന്നു. ലോക്സഭാ തെരഞ്ഞെടുപ്പിൽ ഉണ്ടായ അവരുടെ നിരാശാജനകമായ പ്രകടനവുമായി നേരിട്ട് ബന്ധപ്പെട്ട തീരുമാനമാണിത്. തെരഞ്ഞെടുപ്പിന് ശേഷം സിപിഎം നടത്തിയ വിശകലനത്തിൽ, വിവിധ ക്ഷേമ പെൻഷനുകളുടെ സമയബന്ധിത വിതരണം മുടങ്ങിയത് ഒരു പ്രധാന പരാജയകാരണമായി തിരിച്ചറിഞ്ഞിരുന്നു. അതു പരിഹരിക്കാനാണ്  പദ്ധതി ചെലവുകൾ വെട്ടിക്കുറക്കുന്നത്. എൽഡിഎഫ് സർക്കാരും അതിന്റെ നേതൃത്വ പാർട്ടിയായ സിപിമ്മും ഈ സ്ഥിതിക്ക് ഒരു വിശദീകരണം നൽകുന്നുണ്ട്. കേന്ദ്ര സർക്കാർ നൽകേണ്ട പണം തടഞ്ഞുവയ്ക്കുന്നതാണ് വിഭവക്കുറവിന് കാരണം എന്നാണ് അവർ അവകാശപ്പെടുന്നത്. അത് സത്യമാണ്, പക്ഷേ അതുമാത്രമല്ല സത്യം.

    പിണറായി സർക്കാരിന്റെ ആദ്യ ഊഴം മുതൽക്കേ പൊതുകടത്തെ ആശ്രയിക്കുന്ന നയമാണ് അത് സ്വീകരിച്ചത്. ഈ ലക്ഷ്യത്തിനായി കേരള ഇൻഫ്രാസ്ട്രക്ചർ ഇൻവെസ്റ്റ്മെന്റ് ബോർഡ് (കെഐഎഫ്ബി-കിഫ്ബി) എന്ന പ്രത്യേക സംരംഭം രൂപീകരിക്കപ്പെട്ടു. ഈ സംരംഭത്തിലൂടെ ബോണ്ടുകൾ ഇറക്കി  ധനസമാഹരണം നടത്തി. സംസ്ഥാനം നേരിടുന്ന വിഭവക്കുറവിനെ അതിജീവിക്കാനും സംസ്ഥാന സർക്കാരിന് എടുക്കാവുന്ന കടത്തിന്റെ അളവിൻമേലുള്ള കേന്ദ്ര സർക്കാരിന്റെ നിയന്ത്രണത്തിൽ നിന്ന് ഒഴിയാനുമുള്ള  ഒരു മാർഗ്ഗമായി ഇത് കണക്കാക്കപ്പെട്ടു.

    ഈ പദ്ധതിയുടെ മൗലികമായ തകരാറിനെക്കുറിച്ച് ചില സാമ്പത്തിക വിദഗ്ദ്ധർ ആദ്യം മുതൽക്കേ ചൂണ്ടിക്കാട്ടിയതാണ്. സംസ്ഥാന സർക്കാരിൽ നിന്ന് സ്വതന്ത്രമായ ഒരു കോർപ്പറേറ്റ് സ്ഥാപനമായി കിഫ്ബിയെ അവതരിപ്പിച്ചിരുന്നെങ്കിലും, അതിന്റെ ബാദ്ധ്യതകൾ സംസ്ഥാന വരുമാനത്തെ ആശ്രയിച്ച് നിറവേറ്റേണ്ടിയിരുന്നു. അതായിരുന്നു വ്യവസ്ഥ. കിഫ്ബി ബോണ്ടുകൾ വഴി ധനം സമാഹരിക്കും. എന്നാൽ, അന്തിമ വിശകലനത്തിൽ, സംസ്ഥാന സർക്കാരിന്റെ വരുമാനം മെച്ചപ്പെടുത്തുന്നത് തന്നെയായിരിക്കും നിർണ്ണായകം.

    കിഫ്ബി ധനസഹായം വഴി അടിസ്ഥാന വികസനം കുറച്ചൊക്കെ ഉണ്ടായി. സർക്കാർ സ്കൂളുകളും ആശുപത്രികളും ഉൾപ്പെടെ വിവിധ മേഖലകളിൽ ചില മെച്ചങ്ങൾ ഉണ്ടാക്കാനായി. എന്നാൽ, സർക്കാർ വരുമാനത്തിൽ പ്രതീക്ഷിച്ച വർദ്ധനവുണ്ടായില്ല. അതിന് ഉൽപാദന മേഖലയിൽ പുതിയ വികാസമുണ്ടാക്കേണ്ടിയിരുന്നു. പാഴായിട്ടിരിക്കുന്ന ഭൂമി പോലെയുള്ള കേരളത്തിലെ  വിഭവങ്ങളെ ഉൽപാദനക്ഷമമാക്കി, അനുബന്ധ വ്യവസായങ്ങൾ പ്രോത്സാഹിപ്പിച്ച് ഇത് സാധ്യമാക്കാവുന്നതാണ്. നിലവിലുള്ള നിയമങ്ങൾ തന്നെ മതി. അതിനു പകരം വിദേശ, ഇന്ത്യൻ കോർപ്പറേറ്റ് മൂലധനങ്ങളെ ആകർഷിക്കുന്ന ആശ്രിതപാതയാണ് പിണറായി സർക്കാർ പിന്തുടർന്നത്. അവർക്കാകട്ടെ ലാഭമാണ് മാനദണ്ഡം. അതിന് സാധ്യതയുള്ളിടത്ത് അവരെത്തി – വിഴിഞ്ഞത്തെ പോലെ.  പക്ഷെ സർക്കാരിൻ്റെ അടിയന്തിരമായ വരുമാന ആവശ്യത്തിന് ഇത് പരിഹാരമാകുന്നില്ല. അടിസ്ഥാനസൗകര്യ വികസനത്തിന് നടത്തിയ കടമെടുപ്പും മുതൽമുടക്കും ഉൽപാദനക്ഷമമായില്ല . 

    കിഫ്ബി കടം സംസ്ഥാനത്തിന്റെ കടമായി കണക്കാക്കപ്പെടുമെന്ന് പ്രഖ്യാപിച്ച് മോഡി സർക്കാർ  മാരകമായ ആഘാതം ഏൽപിക്കുന്നതിനു മുമ്പ് തന്നെ കിഫ്ബി പദ്ധതിയുടെ പാപ്പരത്തം ഇങ്ങനെ പ്രകടമായിരുന്നു.  സംസ്ഥാനത്തിന് എടുക്കാവുന്ന കടത്തിന്റെ പരിധികൾ മറികടക്കാൻ കിഫ്ബി വഴി ലഭിച്ചിരുന്ന അനുകൂല്യം ഇല്ലാതായതാണ് പിണറായി സർക്കാർ ഇപ്പോൾ നേരിടുന്ന വിഭവ പ്രതിസന്ധിയുടെ യഥാർത്ഥ  പശ്ചാത്തലം. കിഫ്ബിയെ താങ്ങാക്കി  അത് തന്റെ ശേഷിയേ കവിഞ്ഞ്  ചെലവിടുകയായിരുന്നു.

  • Deadend of debt economics

    The LDF government in Keralam has decided to cut down plan funding. This is directly related to its dismal showing in the Lok Sabha elections. The CPM’s post-poll analysis had identified the failure to maintain timely disbursements of various welfare pensions as an important factor underlying this. Hence the diversion of plan funds. The LDF and its leading party, the CPM, have an explanation for this state of affairs. They contend that their government is being denied resources by the Central government. That is true, but not the whole truth.

    Starting from the first term of the Pinarayi government, there was a wholesale reliance on public debt. A special concern, Kerala Infrastructure Investment Board (KIFB), was formed for this. Funds were raised through bonds issued by this concern. This was seen as a means of overcoming the resource crunch faced by the State while evading Central government control on the quantum of debt it could take.

    Some economists had pointed out the fallibility of the whole scheme, right from the very beginning. Though floated as a corporate body, supposedly independent of the State government, its liabilities were covered by State incomes. The KIFB would be able to raise funds through its bonds. But, in the final analysis, the success of the State government in improving its revenue would remain decisive.

    KIFB funded infrastructure development did lead to some improvement in various sectors like public schools and hospitals. But there was no significant increase in government revenues. The fallacies of the whole KIFB project were getting revealed well before the Modi government struck a mortal blow. It declared that KIFB debt would be treated as part of the State’s debts. The advantage gained via KIFB in evading limits on the debt that could be taken by the State was eliminated. This is the actual context of the current resource crisis faced by the Pinarayi government. Standing on KIFB crutches, it was living beyond its means.

Social media & sharing icons powered by UltimatelySocial
Verified by MonsterInsights